Śp. Ks. Stanisław Ujda (1929— 1996)
Proboszcz Głogowa Małopolskiego
Ur. w 1929r. w Pilchowie, parafia Rozwadów, wzrastał w atmosferze głęboko religijnej, w środowisku wielu powołań kapłańskich i w cieniu obrazu słynącego łaskami Pani Rozwadowskiej, Matki Bożej Szkaplerznej.
Po rozpoznaniu głosu powołania do służby Bożej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie po ukończeniu studiów teologicznych w roku 1954 przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. Biskupa Franciszka Bardy. Włączony w pracę duszpasterską w diecezji podjął obowiązki wikariusza — katechety w parafii Cieklin, Jarosław- Kolegiata i Świlcza. W dziewiątym roku kapłaństwa, w 1963r. przyjął obowiązki proboszcza w parafii Budy Głogowskie. Tu rozpoczęło się wielkie zatroskanie o rozwój życia duchowego parafian i o uposażenie świątyni oraz ukończenie plebanii. Nie obeszło się bez szykan, przesłuchań ze strony SB i wezwań na Kolegium i do Sądu, nawet za wybudowanie ogrodzenia wokół świątyni.
Po dwunastu latach gorliwej pracy duszpasterskiej w roku 1975 został przeniesiony do Głogowa Małopolskiego na miejsce nagle zmarłego księdza Bolesława Puzio. Zastał kościół zastawiony rusztowaniami i przygotowany do kapitalnego remontu oraz rozległe pole do pracy duszpasterskiej. Wszystko zawierzył Matce Bożej czczonej w Głogowie w wizerunku słynącym łaskami, nazywanej Matką Bożą z Piasku.
42 lata kapłaństwa, które przeżył to udział w Kapłaństwie Chrystusowym, to nieustanna ofiara i służba Bogu i ludziom, to zatroskanie by „owce miały życie i miały je w obfitości”. Znakiem tego zatroskania o dusze było wytrwałe posługiwanie w konfesjonale i na ambonie, pobożność eucharystyczna i maryjna, propagowanie wszystkich tradycyjnych nabożenstw łącznie z nieszporami niedzielnymi. Wielka cześć i nabożeństwo do Matki Bożej wyrażała się w szczególnym umiłowaniu Godzinek do Niepokalanego Poczęcia NMP śpiewanych w każdą sobotę, niedzielę i święta maryjne oraz każdy dzień Adwentu. W zakrystii i konfesjonale w rękach trzymał różaniec i szeptał Zdrowaśki. Kult Matki Bożej Głogowskiej z Piasku rozwijał i czynił bardzo żywym przez nowennę w pierwsze soboty miesiąca, w czasie których swoje miejsce miała liturgiczna służba ołtarza, Oaza i schola. Umiejętność łączenia pobożności osobistej z potrzebami duchowymi wiernych oraz łączenie tego, co stare z tym, co nowe w życiu Kościoła owocowało w sposób widoczny. Duża liczba uczestniczących we Mszy św. w dni powszednie i codziennie przystępujących do Komunii świętej, wielka rzesza praktykujących pierwsze piątki miesiąca i szczelnie wypełniona świątynia na nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Zali, to szczególne świadectwo duchowej przemiany parafii Niełatwą rzeczą było dla proboszcza jednoczenie wspólnoty parafialnej, która była w stałym rozwoju ze względu na ciągle powstające nowe osiedla, ale i w tym wypadku stale przewodnią myślą były słowa Chrystusa z Wieczernika „Ojcze spraw, aby byli jedno”, a szczególnym orędownikiem był św. Stanisław Biskup i Męczennik, patron jedności narodowej. Wielką troską otaczał dzieci i młodzież, popierał wszelkie inicjatywy wikariuszy i Sióstr Zakonnych, dlatego duszpasterstwo dzieci i młodzieży stale tętniło życiem. Sercem ogarniał małżeństwa i rodziny, starców i chorych. Wielkie zatroskanie o ład moralny było potwierdzeniem autentycznego patriotyzmu.
Często przypominane słowa, że „,świątynia to dom Boży i brama do nieba” nie pozwoliły trwać w bezczynności w sprawach gospodarczych. Dzięki zaangażowaniu i ofiarności parafian przeprowadził dwukrotnie remont świątyni i ołtarzy, organów, sprawił nowe ławki, boazerię i konfesjonały, przebudował ogrodzenie i chodnik wokół kościoła. Dwukrotnie remontował i modernizował plebanię, a budynek gospodarczy po przebudowie przygotował na sale katechetyczne. Nowy dom dla Sióstr z możliwością zorganizowania przedszkola to również wynik dobrej współpracy z różnymi stanami w Kościele i parafii.
Troska o parafian mieszkających z dala od kościoła parafialnego wyraziła się najpierw w rozbudowie kaplicy przydrożnej w Stykowie, a następnie w budowie nowej świątyni, która w pełni wyposażona ułatwia ludziom życie eucharystyczne i odnajdywanie dróg Bożych. 33 lata kapłańskiej pracy w dekanacie przyczyniło się do integracji wiernych i dobrej współpracy wszystkich kapłanów. W dowód uznania za całokształt pracy i niezłomność w życiu kapłańskim został odznaczony tytułem Kapelana Honorowego Ojca Świętego. Znany był jako wielki przyjaciel Pieszej Pielgrzymki Rzeszowskiej na Jasną Górę. Zakończył z woli Bożej życie ziemskie w godzinie wyjścia pieszej parafialnej pielgrzymki do Leżajska na święto Wniebowzięcia NMP. Wybrał się na pielgrzymkę do Domu Ojca, by tam oczekiwać tych, którym wskazywał drogę do pewnego, wiecznego celu życia i szczęścia. Wyraził to w swoim testamencie: „Do zobaczenia w Domu Miłosiernego Ojca. Będę tam Was oczekiwał”. Zbierając te okruchy wspomnień, można powiedzieć, że „nie umarł, ale życie dał”, bo był posłany, aby szedł i owoc przynosił i by owoc jego trwał”.
Zmarł 14 sierpnia, w liturgiczne wspomnienie śmierci św. Maksymiliana i wigilię Wniebowzięcia NMP. 16 sierpnia żegnany przez Ks. Biskupa Ordynariusza Kazimierza Górnego, rzeszę kapłanów i tłumy wiernych został przeniesiony na parafialny cmentarz w Głogowie Małopolskim, aby tam razem z tymi, którzy go poprzedzili w wierze i śmierci, oczekiwać zmartwychwstania. „Cenna jest w oczach Pana śmierć Jego wyznawców”(Ps. 116).
Ks. Władysław Jagustyn